Το 1970 ο Αθανάσιος –Θάνος για τους φίλους και γνωστούς- Καντέλης μαζί με την σύζυγό του Γλυκερία αποφάσισαν να αλλάξουν επάγγελμα. Ο ίδιος είχε από τον πατέρα του ένα κατάστημα υποδηματοποιίας και η σύζυγος εργαζόταν ως κορδελιάστρα.

Αποφάσισαν λοιπόν να δημιουργήσουν ένα εργαστήριο παρασκευής ζυμαρικών, χυλοπίτες, λαζάνια τραχάνα ξυνό και στην πορεία κριθαράκι και μακαρονάκι κοφτό. Τα μηχανήματα είχε δεί ο ίδιος σε κάποια άλλη πόλη.

Έτσι με την βοήθεια κάποιου συγγενή έκαναν την εισαγωγή των μηχανημάτων και του ξηραντηρίου και το καλοκαίρι του 1971 ήταν έτοιμοι πλέον να ξεκινήσουν. Η δουλειά ήταν εποχιακή, ξεκινούσαν τον Μάϊο και σταματούσαν τον Οκτώβριο κάθε έτους.

Κάθε πρωί – μπορεί και 5:00πμ, λοιπόν έρχονταν οι πελάτες να <<πιάσουν σειρά>> ώστε να παρασκευάσουν τα ζυμαρικά τους για τον χειμώνα. Έρχονταν πρωί-πρωί, αχάραγα με τα γαϊδουράκια τους φορτωμένα αλεύρι, αυγά και γάλα και με υπομονή περίμεναν να έρθει η σειρά τους. Όταν ερχόταν η σειρά τους έσπαγαν τα αυγά, περίμεναν να ζυμωθεί το ζυμάρι, να δούν το μέγεθος της χυλοπίτας, άλλοι τις ήθελαν μικρές και άλλοι πιο μεγάλες, να τις ανακατέψουν μην τυχόν και κολλήσουν, και όταν έμπαιναν στο ξηραντήριο μπορούσαν πλέον να καθίσουν στον εξωτερικό χώρο του καταστήματος, κάτω από την καρυδιά και να πιούν το καφεδάκι που τους κέρναγε η Γλυκερία.

Μετά από 1 ½ περίπου ώρα μπορούσαν να μαζέψουν σε σακούλια τα ζυμαρικά τους να τα φορτώσουν στα ζώα τους και να γυρίσουν σπίτι τους να τ’ απλώσουν μέχρι να ξεραθούν τελείως και να αποθηκευτούν για το χειμώνα. Με την πάροδο βέβαια του χρόνου τα γαϊδουράκια αντικαταστάθηκαν από τα αυτοκίνητα ή τα ταξί και τα λεωφορεία. Εμείς μικρά παιδιά βέβαια ακόμα είμασταν εκεί από τις 8-9 το πρωί βοηθώντας όπου μπορούσαμε μέχρι αργά το μεσημέρι.